Pingwin - rząd (Sphenisciformes) oraz rodzina (Spheniscidae) ptaków z infragromady ptaków neognatycznych (Neognathae) Rodzina pingwinów obejmuje gatunki morskie (na lądzie pojawiają się jedynie w strefie brzegowej) zamieszkujące zimne morza półkuli południowej. Najliczniejsze wokół Antarktydy i sąsiednich wysp oraz wybrzeży Ameryki Południowej, najwięcej gatunków w pobliżu Nowej Zelandii. Jedynym gatunkiem gnieżdżącym się nieco na północ od równika (na Galapagos) jest pingwin równikowy

Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:

    długość 40-115 cm;

    dzioby zróżnicowane;

    silnie przesunięte ku tyłowi mocne nogi które pełnią funkcję płetw tylnych

    trzy przednie palce spięte błoną pławną;

    krótki, sztywny ogon, pełniący z nogami funkcję steru;

    wąskie skrzydła pełniące funkcję płetw napędowych;

    nielotne;

    łuskowate pióra;

    brak apteriów;

    brzuch biały, grzbiet i głowa ciemna (czarna, granatowa, szara);

    często na głowie czub;

    na lądzie chodzą w postawie wyprostowanej, bądź ślizgają się na brzuchu, odpychając się kończynami;

    w wodzie osiągają prędkość ponad 20 km/h;

    monogamiczne;

    wiążą się czasami w pary homoseksualne[8]

    kolonijne (największe kolonie liczą do miliona osobników);

    gniazdo na nieosłoniętym terenie, w szczelinie bądź norze, zbudowane z kamieni lub części zielonych roślin;

    składają dwa jaja (pingwin królewski i pingwin cesarski – jedno);

    wysiadują jaja na stopach pod fałdem tłuszczowym brzucha;

    podczas wysiadywania nie odżywiają się (nawet do kilku miesięcy);

    odżywiają się pokarmem zwierzęcym: rybami, głowonogami i skorupiakami, które zdobywają w morzu;

    mają bardzo dobrze rozwinięty słuch;

    gruba warstwa tłuszczu pod skórą zapewnia im ochronę przed zimnem.

Owczarek australijski (typ amerykański) – jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Nie podlega próbom pracy Owczarek ten został wyhodowany w USA. Na temat powstania rasy istnieje wiele teorii. Dokładnie nie wiadomo, jak przebiegało jej kształtowanie. Uważa się, że protoplastami aussie były owczarki przywożone przez osadników z różnych krajów, m.in. z Anglii. Na terenie Stanów Zjednoczonych dochodziło do wielu krzyżówek tych psów. Tak powstawała rasa spełniająca kryteria wszechstronnego psa pasterskiego i stróżującego. W XVIII wieku do zachodnich Stanów wraz z baskijskimi pasterzami z Australii dotarły nowe psy pasterskie. Część z nich wywodziła się od psów ze szczątkowym ogonem, zwanych "smihfield dog", i od collie o umaszczeniu merle. Te pieski średniego wzrostu, zwane "little blue dog", zrobiły wielkie wrażenie na amerykańskich farmerach. Zaczęto je krzyżować z rodzimymi owczarkami i nadano nazwę "owczarek australijski" Dopuszczalne są różne kolory oczu, takie jak: złote, zielone, piwne, brązowe, bursztynowe lub niebieskie. Owczarki australijskie mogą również mieć jedno oko niebieskie, a drugie brązowe lub niebiesko-brązowe. Zazwyczaj aussie o umaszczeniu czarnym mają oczy brązowe, a o umaszczeniu czekoladowym – bursztynowe Niektóre szczenięta rodzą się z ogonem szczątkowym (ang. nbt - natural bobtail) różnej długości - od całkowitego braku po ogon prawie pełnej długości. Ogon szczątkowy spowodowany jest mutacją dominującą. Kopiowanie przeprowadza się często w tych krajach, w których nie ma takiego zakazu, dla ujednolicenia wyglądu rasy.

Lis polarny-gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych, występujący na obszarach na północ od kręgu polarnego.

Lisy te można spotkać zarówno nad morzem, w dolinach, jak i wysoko na grzbietach górskich. Są to zwierzęta terytorialne. Najczęściej występuje w ubarwieniu letnim brązowo-szarym, a zimą śnieżnobiałym lub stalowoniebieskim, choć spotyka się też lisy czarne przez cały rok. Żywi się ptakami (szczególnie ich pisklętami), małymi ssakami (np. lemingami), jajami, rybami i padliną. Przez zimę do wiosny często podążają za niedźwiedziami polarnymi, podobnie jak szakale za lwami, licząc na pozostałości z ich zdobyczy. Nory lęgowe kopie w ziemi, na zboczach, pomiędzy kamieniami. Ciąża trwa 49-57 dni. W maju lub czerwcu samica rodzi 2-8, maksymalnie 12 szczeniąt, ważących 40-80 g. Śmiertelność młodych jest duża i dochodzi do 50%, praktycznie lisica odchowuje 3-4 szczenięta. Szczenięta zaczynają widzieć po 14 dniach,[8] matka natomiast żywi je mlekiem przez 8-10 tygodni.

Lisy polarne mają na ogół spokojniejsze usposobienie i są bardziej łagodne od lisów pospolitych

    długość ciała (z ogonem): 80-95 cm

    długość ogona: 28-40 cm

    wysokość: 25-30 cm

    masa: samica 2,5-8 kg, samiec nieco cięższy

    ciąża: 50-55 dni

    liczba młodych w miocie 1-12 szczeniąt

    długość życia: 12–14 lat

Owczarek niemiecki – jedna z ras psów należąca do grupy psów pasterskich sklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy . Zaliczany do psów obronnych Kiedy w Europie Środkowej rozwinął się ruch kynologiczny, a jednocześnie rozwój miast pociągnął za sobą wzrost przestępczości, zrodziło się zainteresowanie psem służbowym. W Niemczech utworzono związek, którego celem było popieranie hodowli psów owczarskich, w których widziano dobry materiał na psa służbowego dla wojska i policji. Związek ten nazywał się Phylax.

Po ośmiu latach działalności Phylaksu powstał nowy związek, utworzony przez rotmistrza Maxa von Stephanitza 3 kwietnia 1899 roku. Kiedy von Stephanitz wraz ze swoim przyjacielem Arturem Mayerem był w Karlsruhe na wielkiej ogólnokrajowej wystawie hodowlanej, ich uwagę zwrócił jeden z prezentowanych na tej wystawie psów. Był to pracujący owczarek w typie pierwotnym, silny, wytrzymały i sprężysty. Pies nazywał się Hektor Linksrhein i stał się nowym nabytkiem von Stephanitza do jego psiarni w Grafrath. Hodowca nadał mu nowe imię Horand von Grafrath i zarejestrował go pod numerem 1 w księdze hodowlanej owczarków niemieckich.

Właściciel psa opisał go słowami: "Horand ucieleśniał dla entuzjastów rasy spełnienie ich najdroższych marzeń. Był to pies, jak na te czasy, duży (61 cm), o potężnej budowie, pięknych liniach i szlachetnej głowie. Był silny i sprężysty, jak stalowy drut. Jego wspaniałej budowie odpowiadał charakter. Horand był cudowny w posłusznej wierności dla swego pana, był prostolinijny i szczery. Miał naturę gentlemana, połączoną z nieograniczoną pasją życia i pracy. Mimo że nie przeszedł gruntownej tresury w młodym wieku, był przy boku swego pana uważny na jego najmniejsze skinienie. Pozostawiony sam sobie, stawał się skończonym rozrabiaką i niepoprawnym prowokatorem bójek. Zawsze dobrze usposobiony wobec spokojnych ludzi, nieufny, ale nieulękły wobec obcych, uwielbiał dzieci. Jego błędy w zachowaniu były wadami wychowania, nigdy skłonnościami charakteru. Horand cierpiał po prostu na nadmiar niespożytej energii, był szczęśliwy i wniebowzięty, kiedy ktoś się nim zajął – był wtedy najszczęśliwszym z psów."

Max von Stephanitz swoje założenia hodowlane oraz doświadczenia związane z tym przedsięwzięciem opisał w monografii Der Deutsche Schäferhund in Wort und Bild.

Od chwili odkrycia Horanda, von Stephanitz i jego współpracownicy rozpoczęli poszukiwanie suk, w których występowały elementy zbliżone do Horanda, aby rozpowszechnić jego typ. Wstępnie selekcjonowano szczenięta tuż po urodzeniu, a końcowa selekcja następowała w wieku, kiedy ich charakter, temperament i budowa mogły być ostatecznie zakwalifikowane.